De geur van regen
in een verwilderd bos
niks houdt me tegen
ik daag u uit
barst maar los.
Rimpels in het water
er nooit geweest
als je begrijpt,
wanneer je dit leest.
Zorgen voor later
zegt het beest.
Iets anders heeft er
zelden over mij geheerst.
Zorgen voor later
wat ben ik toch dwaas
het staat geschreven
in het water
het beest in mij is baas.
Ik praat zonder het te weten
-De wet van de kwade wil
Het is hier als een graf,
misschien ben ik al dood?
Misschien zijn wij al dood?
Een onweerstaanbare kracht
dwingt me op de grond te gaan liggen,
het ondraaglijke zware hoofd neer te vlijen.
– onder jouw boezem
– zachtjes op je buik
mijn hele leven op het ritme van jouw ademhaling.
Ik wil je van me afduwen
maar tegelijk dicht bij me houden.
Ik schrik, en ben bang
maar voel me aangetrokken tot jouw angst.
Ik huil niet meer
alles is bij mij volkomen opgedroogd.
– Laat me je lippen vervullen met hetgeen dat van mij nog rest.
Ik koester mijn herinneringen met jou
alsof ze een verzameling zeldzame vlinders waren.
Als woorden die alleen op speciale momenten
hardop uitgesproken mogen worden.
– Wat wil je me zeggen?
Dat ik droom?
– Ik word wakker
weiger mijn ogen te openen.
Ik begin te ratelen en zeg:
Beste mezelf, we hebben geloof ik uitgevonden.
En jij daar,
de wet van de kwade wil
we hebben elkaar ontmoet in de toekomst.
– Arsonistus
Laat me de regels breken
Laat me jouw regels breken
Ik mis u
Ik mis u zo ontzettend hard
Was ik maar bij u
Dacht je maar aan mij
nergens anders wil ik zijn
Laat me toe
dicht bij je
weg van de rest
Ik zal altijd uw schaduwliefde zijn
– Arsonistus
Liefde voor iemand voelen is almachtig.
Je hebt een overheersende drang om te beminnen,
haar te beminnen.
Al het respect dat je kent haar te gunnen.
Jezelf overgeven aan de moordlustige bevlieging,
haar schepper en God voor heel even van je wereld te maken.
Haar als centraal denkpatroon.
Liefde voor iemand toont je kwaliteiten,
maar laat je ook kennis maken met je gebreken.
Tot confronterende angst toe.
Ik heb lief,
ik heb iemand lief,
ik heb u lief.
Ik zou alles voor je doen om je beter te laten voelen,
mezelf aan je over te geven,
aan te voelen hoe ik jou kan liefhebben
en hoe ik bijzonder voor jou kan zijn.
Daarom heb ik geleerd dat liefde ook loslaten is.
Het loslaten van je eigen verlangens.
Het loslaten van je gedachten die soms te snel in slaap vooruit lopen.
De ander zo graag zien dat het beste wat je kan doen
zijn die sterke gevoelens voor haar loslaten en bijzaak maken.
Bijzaak maken van het geheel dat jullie uiteindelijk hebben.
De kracht van de liefde even aan de kant schuiven voor de liefde
en na een tijd met een andere soort vorm van liefde er naar terugkijken.
Ik zal u altijd liefhebben, in welke vorm dan ook.
Laten we dan slapen in een roes van dromen, die nooit zullen uitkomen.
Door de liefde die ik voor je voel.
Slaapzacht
– Arsonistus
Samenhangende gedachten
verloren schaamte
Helse krachten
verschuiven het niets
Ik zie je lopen
hier naast mij
Blijven hopen
maar het is al lang voorbij.
Je lichaam heeft de controle
over mijn zicht
terwijl je lach de zon verlicht.
De geur die door je lichaam vloeit
triggert mijn gedachtegoed
opent mijn doos met vage
herinneringen
die van jou lijkt gesloten, voorgoed.
Irritatie op je gelaat
wanneer ik opnieuw je
gedachten raad.
Mijn lichaam in het jouwe
zonder kleren
pure liefde en genot
nu zou je dat allemaal afzweren,
koud en bot.
Wat is er van ons geworden
we zien elkaar als vreemden
durven elkander niet meer
zweren
noch in de ogen te kijken
want onze paden zullen elkaar
niet meer reiken.
Vastnemen wil ik je doen
en nooit meer laten gaan
niks krijg ik nog van je
verboden liefde
zo kun je het wel noemen
nooit zal ik vergeten
dat jij me wilde zoenen.
Je wereld en lichaam
aan mij toevertrouwde
en toen met argwaan
me afsnauwde.
Het leven in de bergen zoals
het is.
Haat en liefde liggen dicht
bij elkaar
je bent mijn grootste verlangen
mijn dodelijkste gif.
– Arsonistus
De lokken in je haar zijn van een ander
Als splinters onder mijn huid
verworven schaamte
eenzame ziel
Ik zou je een brief willen schrijven
Liefste zonneschijn
Je haren beschrijven aan de hand van bloemen
Genegenheid zoekend naar jouw blik
Je ogen vervullen met blauw uit de hemel
Iedereen bij elkaar krijsen en dakpannen laten vallen
Ik wil je vastnemen
En reizen sterrenver
een zwarte kus
geef ik je door sneeuwvlokken
dansen doen we
terwijl we onze liefde verruilen aan elkander
O zo zacht wil ik je lippen bedrukken
bij jou blijven
dat had ooit moeten lukken
– Arsonistus
Je stralen verwarmen de stad
Als een zon starende vogelvlucht
nat van het zweten
zat van een gerucht
aan elkander
verweven we je bladeren
wortels van een diepe zucht
– Arsonistus
Innerlijke vrijheid
lange nachten
ondenkbare fantasie
niet te vinden, niet te volgen
ach.
– Arsonistus
Ik wil je iets zeggen,
maar wie ben jij?
Laten we beginnen bij het begin.
Ik ben ik,
Jij bent de ander.
De rest doet er niet toe.
– Arsonistus
Ik ben gedegradeerd tot waarnemer, starende getuige.
– Mijn gedachten zijn niet meer dan flitsende gevoelens.
Al van toen ik klein was wist ik dat ik niet lang ging leven,
omdat er niet genoeg levenskracht in me zit.
Ik zweef in een ruimte dat geen ruimte is,
opzoek naar de slaap
– Ik moet haar dromen
Specialist in bedrog
dat ben ik
maar slaap met open ogen,
gevangen in eigen geweven draden.
Ik leid mezelf om de tuin.
Dit is iets wat ik eeuwen geleden heb geschreven.
Mijn ziel ontsnapt me al jarenlang.
Verstikte slikgeluiden van angst.
– Die taalverkrachters
Is dit niet de volheid van het leven?
– Arsonistus
Gezondheid en de weg tot zelfkennis
Ik heb deze vakantie bijna elke dag even iets opgeschreven over hoe ik me voelde, gedachten die voorbij flitste, ontmoetingen en teksten die me achteraf bijbleven. Toen ik mijn reis naar Taizé maakte had ik mezelf voorgenomen al mijn waarnemingen zo gedetailleerd mogelijk neer te pennen. Ik heb een poging gedaan mezelf over te geven aan de stilte en zo mijn weg naar vrijheid en zelfkennis al lezend en schrijvend, bezinnend te ontdekken. Mezelf één te voelen met Liefde en me te omringen met mensen die net als ik op zoek zijn. Op zoek naar een uitleg, een (meer)waarde. Op zoek naar innerlijke rust.
Dag 1: 2augustus ’16
Ik ben deze ochtend opgestaan rond 05.30u. Ik was niet moe ondanks ik pas in slaap was gevallen rond 02.00u. Ik was wakker om de sprong te maken. Was ik er klaar voor? Ik weet het nog steeds niet, maar het ging gebeuren.
Vandaag ging ik overgeleverd worden aan mezelf, de persoon die ik het minste vertrouw. Ik nam de TGV richting Macon. Ik kwam daar toe rond half 2 in de middag en moest voor 20u Cluny Séjour weten te bereiken. Vertrouwen in mijn menselijk instinct, want op de kennis van mijn Frans moest ik niet rekenen. Vlak voor ik België verliet heb ik via bericht afscheid genomen van de mensen die me dierbaar zijn. Een sterk afscheid om ze zo goed mogelijk te kunnen loslaten. Het fietsen en oriënteren was moeilijker dan gedacht. In vele omstandigheden had ik het al lang opgegeven. Maar nu had ik geen keus. Ik heb ongeveer 60km of meer gefietst. Vooral omdat ik erg veel verkeerd ben gereden. Ik heb ontdekt dat ik niet bereikbaar was en zelf niemand kon bereiken. Dat was een angstig gevoel, maar tegelijk ook groots. Als individu op zoek naar iets wat niet te vinden is. Het loslaten wat permanent in mijn hoofd zit en speelt. Een onmogelijke opdracht voor me. Maar misschien zoek ik dat juist wel: het onmogelijke.
Dag 2: 3augustus ’16
Ik werd deze ochtend wakker en besloot even te gaan wandelen in het stadje Cluny. Ik bestelde een koffie en een broodje en genoot met volle teugen van de ochtendzon en de vrijheid op deze plek. De dag ervoor had ik stevig wat gefietst dus besloot ik vandaag eens de bus te nemen naar Taizé. Ik liet me informeren hoe dit allemaal in zijn werk ging en nam rond de middag de bus richting Taizé. Ik vergeet nooit het gevoel dat me overviel toen ik uit de bus stapte en op mijn bestemming was. Het was een bevredigend gevoel, en ook een gevoel van wat nu? Ik liep rond en werd al direct aangesproken door een klein groepje Duitse meisjes. We hebben kort wat ervaringen gedeeld over wat ons hier bracht. Tot mijn verbazing was dat bij hun nog minder duidelijk dan bij mij. Ik denk dat het maar goed is dat we soms geen verwachtingen hebben of met niets aan de slag gaan. Zo bereiken we meer dan verwacht. En dat werd in dit kort gesprek bevestigd. Het doet me denken aan een citaat dat ik las van Rilke. ‘Als je te veel begrijpt, gaat de eeuwigheid aan je voorbij.’ We moeten ons tevreden kunnen/ durven stellen met het feit dat we vaak onwetend zijn. Dat is voor mij persoonlijk een hele opdracht. In Taizé is er een plek waar een complete stilte heerst. Ik heb die plek opgezocht naar aanleiding van een boek dat ik ben beginnen lezen. ‘De smaak van stilte’ van Bieke Vandekerckhove. Een vrouw die op haar negentien jaar te horen kreeg dat ze een ongeneesbare ziekte ALS had. Door zichzelf terug te trekken in stilte leerde ze hoe ze bij zichzelf is gaan wonen. Een heel sterke getuigenis. Een boek dat me nog nooit zo bekoord heeft als dat van haar. Op die plek was er een meer. Ik heb me onder een boom gezet en beginnen lezen. Ik heb daar een paar uur in stilte gezeten. Ik ben naar hier gekomen met de vraag: Wat is de ultieme vrijheid? Ik vraag mezelf nog steeds af of ik er echt in geloofde dat ik mijn antwoord op mijn onmogelijke vraag zou vinden. Misschien is het wel gezond om het onmogelijke op te zoeken. Doen we dat niet allemaal? Terwijl ik daar zat uren in stilte, te lezen, te schrijven, te denken kwam ik op een tekst dat me een nieuwe kijk gaf op hoe ik de dingen wil aanpakken. ‘Ik zoek geen antwoorden meer. Ik zoek alleen nog de stilte. De stilte laat iets wonderlijks geboren worden. Het is echter ook een taaie en harde weg. Uitzichtloze ellende blijft uitzichtloze ellende, een muur een muur, en daarmee moeten leven is geen lachertje. En toch is er iets anders. Ik kan het gewoon niet laten de stilte op te zoeken, elke keer opnieuw.’ Dat gevoel herkende ik in die paar uren stilte al. Het maakte me nieuwsgierig naar wat ik met stilte kon bereiken. Misschien iets groters en intenser dan ik voor ogen had. Op dat moment werd ik overvallen door een enorm honger-gevoel. Daar ging mijn vrijheid om te blijven waar ik was. Je moet je maar eens voorstellen, je bent je eten vergeten, je hebt honger en je zit ergens midden in de vergetelheid. Wat doe je dan? Ik ben beginnen stappen in de hoop iets tegen te komen om te eten. Tevergeefs, er kwam geen einde aan de lange verlaten heuvels. De enige levende wezens die ik tegenkwam waren koeien. Maar voor de rest geen leven te bespeuren. Het is best beangstigend om in de omgeving, zo ver je kan kijken geen huis, geen auto, noch mens te zien. Alleen maar een lange weg tussen de velden onder een blakende zon. Ik stelde me de vraag: ‘Precies hier en nu, als niets werkt, wat ga je dan doen?’ Ik doe niets liever dan spotten met mezelf, spotten met het leven. Hoe het kon wist ik niet, maar ik kwam uiteindelijk uit aan een bio-hoeve die zelf brood maakte. Ze waren maar twee uur open in de week, alleen op woensdag. Noem het bovennatuurlijk of niet maar ik was daar twee minuten voor sluitingstijd. Ik wou er verder niet bij stilstaan omdat ik het beangstigend vond. Dus genoot ik maar van het olijvenbrood dat daar gemaakt was. Ik was zelden zo dankbaar dat ik een stuk brood kreeg. De weg terug was een stuk makkelijker dan heen. Omdat ik wist waar naartoe. Ik had een doel, en zwierf niet doelloos rond opzoek naar iets wat ik misschien niet ging vinden. Toen ik terug in Taizé was heb ik de avonddienst mee gevolgd. Zoveel mensen die samenkomen en zingen geeft je zo een enorm gevoel van samenhorigheid. Je voelt je één met de ander. Je accepteert de verbondenheid en hebt je medemens lief. In en uit jezelf worden getrokken. Zoekend naar zelfkennis. Als wakers van het niets, het ondenkbare, zoekend naar de bron van een onvermoede zin. Toen ik buiten kwam besefte ik dat ik mijn bus had gemist. Daar had je dan de tegenstrijdigheid. Uit vrijheid had ik gekozen om de bus te nemen en nu stond ik daar met zo een onmacht. Ze boden me een bed aan in Taizé. Maar zo koppig dat ik ben zei ik dat ik wel ging stappen. Ik stapte 10km door de sterrennacht in stilte. De laatste 5km heb ik gelift. Ik vermeed al een tijdje de nacht, en nam mijn slaapmedicatie voor het donker werd. Nu werd ik er dodelijk mee geconfronteerd. Geen ontkomen aan. Mijn weg naar zelfkennis en vrijheid zette me op de proef. Eenmaal toegekomen, midden in de nacht, sliep ik direct.
Dag 3: 4augustus ’16
Het was een regenachtige dag. Tegen de middag kwam ik toe in Taizé. Het regende zo hard dat ik ben gaan schuilen in de kerk. Daar heb ik meegedaan aan zanglessen. Je kunt je erin verdiepen hoe intens het wel niet kan zijn om allen samen over de Liefde te zingen. Ik observeer enorm graag. Eigenlijk doe ik het de hele dag door. Soms onbewust, soms met volle verstand. Het maakt niet uit. Ik kan zeggen dat het meeste wat ik hier al geleerd heb op aarde door het observeren komt. Ik geloof ook sterk dat geluk met waarnemen te maken heeft. Met het zien van wat is zoals het is. Ik heb me na het zingen in stilte verdiept. Het is wonderbaarlijk pijnlijk wat je dan allemaal tegenkomt. Ik ben steeds op zoek naar een punt van verzadiging. Tevergeefs. Misschien moet ik het niet zoeken, maar laten en laten komen wat komt. Maar dan ben ik mezelf de kortste keren kwijt. Ik wil deze keer de controle over mijn denken niet verliezen. Daar ken ik de gevolgen ondertussen wel al van. Weer een stapje dichter bij zelfkennis. Mijn hoofd is een puinhoop en het is hoog tijd dat ik eens begin op te ruimen, alles netjes leggen. De werkelijkheid beantwoordt namelijk lang niet aan onze verwachtingen. Ik las een stukje waar ik mezelf helemaal in vond. Het hielp me mezelf, het menszijn en het onweten iets meer begrijpen. Hoe omvattend we zijn. ‘We leven in een grot met schaduwen van onze gedachten en we hebben amper notie van de trillende, levende wereld daarbuiten.’ Zo zie je maar dat het verstand zijn eigen begrensdheid van zijn krachten en mogelijkheden niet kent. Ik ben die dag iets vroeger naar Cluny teruggekeerd en heb mezelf getrakteerd op een etentje en wat later een pint op café.
Dag 4: 5augustus ’16
Rond de middag kwam ik toe in Taizé. Zoals de dag ervoor ben ik naar de zanglessen gegaan. Deze keer heb ik wat zitten luisteren en lezen, om de uitdaging met de stilte erna weer aan te gaan. Er was iets in mij dat maar bleef nazinderen. Die nacht was ik een paar keer wakker geworden en kon een tekst niet loslaten die ik een tijdje van een vriendin had gekregen. Ik bleef er maar in verzeild omdat het wat ik de laatste tijd beleef en voel, een klein traject ervan erg goed vorm geeft. Het liet me niet los. Ik zal het even citeren.
‘Dronken dromen
Vandaag ben ik dronken,
gister droomde ik.
Ik nam een sprong,
weg uit de tuin van rede,
en nu ben ik gek,
zot,
een nar.
Was het wel een droom
of was ik slapend wakker,
zo onvermand door smart,
dat de slaap niet tot mij kwam?
Was het echte liefde die ik zag,
die ik niet loslaten kon?
Kom, liefde,
je bent mijn ziel.
Door jou kon ik ontsnappen
uit de kerker van mijn bestaan.
Je zei: verscheur de sluier.
Ik deed het.
Je zei: breek het glas.
Ik deed het.
Je zei: verlaat je vrienden,
en ik bande ieder uit mijn hart
en legde het in jouw hand.
Neem het, zodat ik zeggen kan:
hier is mijn leven,
ik was het toch al zat.
In elke lok van je haar
voel ik de wereld van daar.
Laat me je strelen,
ik heb genoeg van de wereld hier.
Begraaf me,
zeven spaden diep.
Het is de hemel,
mits met jou.
Zeven hemelen van geluk?
Zonder jou de hel gelijk.’
De schrijver is me onbekend, maar ik ben die vriendin eeuwen dankbaar dat ze me dit toonde. Zo zie je soms maar dat je echt niet alleen bent. Ik heb me erbij kunnen neerleggen en laten voor wat het is. Het accepteren, het laten zijn en loslaten in stilte. Het niet willen veranderen. Want daar gaan we meestal in de fout. Blijven verder zoeken, ons niet tevreden kunnen stellen met hoe het nu eenmaal is, hoe je je nu eenmaal voelt. Ik geef toe, dat is voor mij persoonlijk een hele opdracht. Zelden heb ik gedaan wat ik toen deed. Een gevoel laten zijn en gewoon doorgaan. Niet uit de bus stappen en een sigaret roken, gewoon blijven zitten en hij zal wel weer vertrekken. Ik ging door, niet zoekend, maar wachtend tot iets me overviel. Ik las de tekst: ‘Sluit de ramen niet, straks zal het binnenkomen, het allerstilste.’ Maar het kwam niet. Te veel vragen, herinneringen, gedachten, theorieën flitste door het hoofd. Moeten we door de winter vooraleer we in staat zijn de lente op te merken? Misschien wel, misschien niet. Het was moeilijk om een overzicht te krijgen over mijn denkpatronen. Het was vliegen tegen de zwaartekracht in. Dijken optrekken tegen de pijn zodat er stukjes land vrijkomen. Ik ben een meester in ‘glimlachen doorheen mijn tranen’. Dat weet ik ondertussen wel. Niet zozeer dat ik ook de goede dingen zie als ik in een dal zit, zoals er meestal mee bedoeld wordt. Nee, eerder in de vorm van zelfspot. Je kan denken; ‘Dit is alles behalve positief’. Maar die zelfspot is voor mij vaak een touw naar een plek iets hoger tegen de oppervlakte. Alhoewel, als ik eerlijk moet zijn het wel een plek is zonder balustrade. Een plek waar ik niet lang vertoef. Waar ik naar boven kan klimmen, maar evengoed een plek waar die zelfspot me terug de diepte in duwt.
Ik denk veel, zoals iedereen wel doet zeker? Wat bij mij misschien anders is is dat ik in de bovenste 20 centimeter van mijn lichaam woon. Ik ben geen doener, noch beslisser. Ik ben een denker en een dromer. Ik ben er me wel bewust van en mee eens dat mijn denken geen voorkeur heeft voor wat dan ook. Natuurlijk, het is niet omdat we juist denken, dat we juist handelen. Ik ben geen heilige, verre van. Ik las onlangs een zin: ‘Wie zichzelf kent veroordeelt niemand.’ Laten we dan maar toegeven dat ikzelf en weinigen onder ons zichzelf kennen. Ach, dat is maar menselijk zeker? Maar dat je er al bij stilstaat is voor mij al een vorm van, laten we zeggen een klein stukje opweg naar zelfkennis. Later die dag las ik weer een tekst van Rilke. Hij schreef de tekst voor een jonge dichter. Ik voelde me al direct aangesproken, want als ik me expressioneel wil uiten is dat in de vorm van woorden en teksten. Ik denk dat niets me op heel mijn reis al zo bekoord heeft als deze tekst van Rilke. Dit gevoel van aangesproken werd als maar groter naarmate ik begon te lezen. ‘Zoek nu niet de antwoorden die u niet gegeven kunnen worden, omdat u niet in staat zou zijn ze te leven. Leef nu uw vragen. Misschien leeft u dan gaandeweg, ongemerkt, op een dag in een ver verschiet het antwoord binnen.’
Ik kan er nog steeds niet bij hoeveel wijsheid deze tekst me wel niet bijgebracht heeft. Een streepje licht maakt in een inktzwarte nacht een groot verschil.
– Arsonistus
Zwoele zomeravond
Dronken nacht
onze naakte lichamen
warm en schaamteloos tegen elkaar
Veilig versmolten
breekbaar vertrouwen
Houden van
vereeuwigd in een herinnering
– Arsonistus
